Ik ben Michelle van Aken - de la Bije geboren en opgegroeid in Londen op 7 augustus 1968. Ik ben de jongste van twee dochters, mijn ouders zijn allebei Nederlanders. Wij zijn niet tweetalig opgevoed maar wel met twee culturen. Dit heeft een grote invloed gehad op hoe ik in het leven sta. Als kind was het altijd zoeken naar een balans tussen twee talen en twee landen en hun culturen, omgaan met de andere en jezelf.
Door een jeugd met veel beweging, heen en weer tussen beide landen is het niet zo gek dat ik ook binnen mijn werk zoekend ben geweest. Van kinds af aan was lichamelijke beweging zeer belangrijk voor mij. Veel sporten, vooral atletiek en paardrijden waren mijn passie. Hier speelde taal en cultuur geen rol. Het contact met paarden vind ik zeer bijzonder. Wat mij raakte en stimuleerde bij deze edele dieren was het belang en de invloed van aanraking en contact maken.
Rond mijn 14de werd mijn besluit gemaakt. Het lijf en contact was van belang voor het functioneren van een persoon “Leven is bewegen en bewegen is leven”. Om te kunnen bewegen moet wij een gezond lijf hebben en in contact zijn met onszelf. In 1986 verhuisde ik naar Nederland om mijn opleiding Fysiotherapie te doen. Ik werd verliefd en besloot om mijn verdere leven te delen met Rutger van Aken. In 1991 studeerde ik af aan de Haagsche Hogeschool voor Fysiotherapie en het Nederlandse Paramedisch Instituut.
Ook was dit voor ons beide een belangrijk jaar. Niet alleen het afstuderen maar ook de geboorte van onze eerste zoon. Raf is op 22 juli in Den Haag geboren. Zijn geboorte bracht toen al veel in beweging.
Wij verhuisden al snel naar Nijmegen, om daar te werken en dicht bij de natuur en familie te zijn. Raf bleek een erg onrustig kindje te zijn, hij huilde veel en had last van darmkrampjes. Naast het genieten van ons mannetje was dit voor mij ook een erg onzekere en onrustige tijd. Lag het aan mij? Vroeg ik mij vaak af.
Al snel bleek dat ons tweede wonder geboren zou worden. Op 7 december 1992 is Matt geboren in Malden. Net voor de bevalling verhuisden wij naar Malden. Matt bracht rust vertrouwen en stabiliteit met zich mee, het maakte dat wij als ouders zagen dat het anders kon. Misschien lag het niet aan ons en was er echt iets met Raf aan de hand. Wij keken met andere ogen naar onze oudste en begonnen een zoektocht om erachter te komen hoe wij hem konden helpen en het beste begeleiden. Raf was/is zeer open enthousiast en vooral een levens genieter. Inmiddels werkte ik parttime in het ziekenhuis VieCuri Medisch Centrum voor Noord-Limburg in Venray als algemene fysiotherapeut. Al snel ging ik mij specialiseren als neurologische fysiotherapeut zowel bij volwassen en kinderen. Kinderen en baby’s bleken me toch erg te trekken, maar een keuze maken hoefde nog niet.
Vanaf 1994 ging ik in de avonduren pre- en postnatale zwangerschapsbegeleiding geven in Malden en Nijmegen. Hieruit kwam de vraag wat te doen bij onrustige baby’s en huilbaby’s, mede door mijn persoonlijke ervaring met Raf ben ik verder gaan kijken, en heb ik de opleiding Shantala babymassage gevolgd. Zowel in het ziekenhuis als thuis ben ik ouders gaan begeleiden met onrustige kinderen en baby’s. Heel snel merkte ik dat babymassage gewoon leuk kon zijn en dat zowel de kinderen als de ouders ervan genoten. De cursus werd dus uitgebreid naar kinderen en ouders zonder klachten.
Er bleef wel een maar, ik merkte dat veel klachten en problemen niet opgelost werden met fysiotherapie of babymassage. Inmiddels ging het met Raf prima maar er bleef toch iets. Hij was anders, had veel lichamelijke onrust en buikpijn. Wij kregen het advies om met Raf naar een Craniosacraal therapeut te gaan, er zou een goede zijn in Elst, namelijk Sanno Visser. Raf kreeg zijn eerste behandeling. Het was ongelooflijk, wij merkten gelijk dat Raf nog wel Raf was, maar lekkerder in zijn vel zat. Er was eindelijk wat rust, hij begon te praten, en hij zocht meer contact en voor het eerst genoot hij van knuffelen, er was voor het eerst echt contact. Dit wilde ik ook kunnen, ik ben in 2000 de opleiding tot craniosacraal therapie aan de Upledger Instituut Nederland gaan volgen. Het duurde even, maar al snel had ik mijn besluit gemaakt, ik dacht dit is niks voor mij, maar kijken kon geen kwaad, het tegendeel bleek waar te zijn. Dit is wat ik zocht, hier werden mijn vragen beantwoordt. Er werd verband gelegd tussen lichamelijke en geestelijke klachten. Er werd gekeken naar het mens als een geheel, met ruimte om je zelf te mogen zijn.
In 2003 ben ik afgestudeerd aan de Upledger Instituut Nederland te Doorn. Sinds 2005 eerste lid van de RCN(Register voor Craniosacraal therapeuten in Nederland) Nu werd ik weer voor een keuze gezet, ik kon niet meer alles doen, daarvoor waren niet genoeg uren. Drie dagen werken in het ziekenhuis, een praktijk in Malden en een in Den Haag en ook nog Babymassage en zwangerschapsbegeleiding. Ernaast de belangrijkste bron van inspiratie, ook nog mijn gezin.
Wie deed ik eigenlijk iets te kort, het leek toch mezelf te zijn.
Waar lag mijn hart en wat wilde ik?
Niet moeten, gewoon zijn.
Maar toch werken met mijn hart, de beslissing kwam toen er tijd en ruimte was.
Mijn droom werd uitgesproken en kwam uit.
Wij verhuisden en bouwden een praktijk aan huis, mijn ontslag in het ziekenhuis en bij de thuiszorg werden ingediend, en de praktijk in Den haag gestopt. Sinds Januari 2007 werk ik alleen nog vanuit “mijn hart en huis”. Voor mij is mijn werk mijn rust, en zo kan ik er zijn voor mijn patiënten en jullie kinderen.
In 2013 ben ik gestart met mijn volgende traject Ervaringsgerichte supervisie bij Het Kempler Instituut Nederland. Met als doel om collega's en andere professionals te kunnen begeleiden in hun werk. In april 2015 heb ik mijn opleiding tot ervarings gerichte supervisor afgerond en ben nu geregistreerd supervisor bij de LVSC(Landelijke Vereniging voor Supervisie en Coaching).
Het is hard studeren geweest en ben mijzelf regelmatig tegen gekomen, op zoek naar mijn eigen autonomie, grenzen en bezieling. Het is ook een zoek tocht geweest, zoeken naar een nieuwe vorm van werken, van therapeut naar supervisor zijn. Waar eindigt supervisie en waar begint therapie. Beide kunnen bestaan naast elkaar en dat is wat ik ook blijf doen. Door beide trajecten te kunnen aanbieden ervaar ik veel plezier, veel beweging en weer een nieuwe verdieping en uitdaging.
Als ervaring gerichte supervisor zie ik een nieuwe richting en nieuwe mogelijkheden, om weer een stap dichter bij mijzelf te komen en hierdoor er ook er te zijn voor de ander. Als mens blijf ik leren en ontdek ik weer elke keer iets nieuws.
Leven is bewegen en stil staan, leren, ervaren en weer toepassen.
Per 2015 begin ik naast mijn praktijk een nieuwe uitdaging in de vorm van "Me Myself Eye" Supervisie en Coaching op maat. Dit doe ik samen met twee collega's, voor mij een hele uitdaging.
Vanaf april 2020 geef ik les aan de Upledger opleiding instituut. Hier geef ik de Basis kindercursus en de advanced kindercurus aan afgestuurdeerde cranio therapeuten. Op deze wijze hoop ik mijn kennis op tijd door te geven aan mijn collegas. Om zo mijn wens in vervulling te laten gaan, namelijk dat "elke kind, welke leeftijd dan ook toegang heeft tot een goed opgeleide kindercranio therapeut."
Inmiddels zijn mijn kleine jongens groot geworden. Beide zijn ze uit gevlogen, en hebben hun eigen gezinnen ze zijn allebei sociale gevoelige jongens, die hard werken. Beide zijn echte levensgenieters en lachen veel, hebben veel plezier en zijn beide volop in beweging.
Ik heb onze jongens mogen begeleiden tot volwassen jonge mannen, en lieve vaders.
Hier heb ik van genoten en ben dankbaar voor de leermomenten die ze mij beide hebben gegeven.
Het is voor mij een afsluiting van een periode van opvoeding en zorg naar een prachtige nieuwe fase namelijk oma zijn. Met de nodige oprechte zorg van een moeder/oma.. Ik heb veel vertrouwen in ons volwassen kinderen en de stappen die ze nu zelfstandig maken, in deze prachtige wereld om ons heen.
Naast mijn drukke praktijk geniet ik van het oppassen en dagjes uit naar de paarden met Kess, Myla, Wish en Luc.
Bedankt voor jullie vertrouwen, het is fijn dat ik een tijdje mee mag lopen in jullie leven.
Misschien tot ziens,
